ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ -ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

 Υποθέτοντας πως βρίσκεστε στο πολιορκημένο Μεσολόγγι ,καταγράψτε στο προσωπικό σας ημερολόγιο  τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας, τα κορίτσια  από τη θέση της μάνας και τα αγόρια από τη θέση του Σουλιώτη.

Μεσολόγγι, Στερεά Ελλάδα 

27 Μαρτίου 1826

Οι ημέρες εδώ στην πόλη του Μεσολογγίου γίνονται όλο και πιο δύσκολες. Η πείνα έχει γίνει αφόρητη. Το φαγητό είναι πλέον δυσεύρετο και η κατάσταση είναι τόσο τραγική που πλέον ζηλεύουμε μέχρι και τα ζώα που ,σε αντίθεση με εμάς, βρίσκουν φαγητό. Είμαστε όλοι μας ψυχικά και σωματικά εξουθενωμένοι. Οι συνθήκες μέσα στην πόλη είναι άσχημες. Το ηθικό όλων μας έχει φτάσει σε πολύ χαμηλό επίπεδο. 

Οι στρατηγοί μας έχουν αρχίσει να σκέφτονται την ιδέα της εξόδου. Εγώ προσωπικά συμφωνώ με την ιδέα. Προτιμώ να πεθάνω πολεμώντας τους τούρκους παρά να πεθάνω από την πείνα εδώ μέσα και πιστεύω πως πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου. Όλοι μας ξέραμε τις θυσίες που θα έπρεπε να κάνουμε όταν αρχίσαμε αυτόν τον μεγάλο αγώνα για την ελευθερία, μέχρι και αυτοί που δεν μπορούν να συμμετέχουν στην μάχη. Μπορεί εμείς να χαθούμε αλλά τουλάχιστον γνωρίζω πως οι ζωές μας δεν θα χαθούν χωρίς λόγο. Μετά από πολλά χρόνια ο κόσμος θα κοιτάει τις θυσίες που κάναμε και θα μας θυμάται ως ήρωες. 

Ένα πράγμα που μου φέρνει μεγάλη λύπη είναι όλα τα πεινασμένα παιδιά και οι μητέρες τους που δεν μπορούν να τα ταΐσουν. Μακάρι να μπορούσα να τους δώσω λίγο φαγητό αλλά οι τούρκοι μας έχουν κόψει κάθε είδος παροχής τροφής και νερού. Από έξω δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να μας βοηθήσει. Όποιος και να προσπαθήσει οι δυνάμεις των τούρκων και των αιγύπτιων είναι τεράστιες. Ο θάνατος μας είναι σχεδόν σίγουρος αλλά θα προσπαθήσουμε έτσι και αλλιώς, επειδή γνωρίζουμε ότι μπορούμε να προκαλέσουμε ζημιά στους πολιορκητές μας. Θα μείνουμε μέσα στην πόλη μέχρι την τελευταία στιγμή. Η πολιορκία άρχισε περίπου έναν χρόνο πριν και έχουμε καταφέρει να αντέξουμε μέχρι και σήμερα. Οι εχθροί μας έχουν χάσει πολύ χρόνο σε αυτήν την πολιορκία όσο οι δικοί μας πολεμιστές συνεχίζουν τον αγώνα της ανεξαρτησίας στην υπόλοιπη χώρα. Εμείς θα πεθάνουμε για την αγαπητή μας Ελλάδα, αλλά οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να μάχονται μέχρι τέλους για την πανέμορφη μας χώρα.

Ήρθε πλέον η ώρα να πάω για ύπνο. Θα προσπαθήσω να ξεκουραστώ όσο περισσότερο μπορώ για να αντέξω μια ημέρα ακόμα. Πρέπει να αντέξω, πρέπει όλοι μας να αντέξουμε. Παρόλο που εμείς θα πεθάνουμε ξέρω ότι μια φωτεινή ημέρα θα ξημερώσει. Στο τέλος της καταιγίδας υπάρχει ένας ηλιόλουστος ουρανός, και αυτή η καταιγίδα θα τελειώσει. 

Αλέξης Ζιώγας , Γ1

8 Απριλίου, 1826

Ημερολόγιο,

Σήμερα άλλη μία ημέρα πολιορκίας πέρασε. Το Μεσολόγγι ακόμη υποφέρει από τους Αγαρηνούς και εμείς είμαστε όλοι αποκλεισμένοι χωρίς ελπίδα να σωθούμε. 

Η πείνα θερίζει. Δεν έχω ψωμί να ταΐσω τα καημένα τα παιδιά μου, έτσι αβοήθητα και που είναι. Νιώθω άχρηστη βλέποντας τα βαθουλωμένα μάτια τους με τους μαύρους κύκλους από την κούραση ξέροντας πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τα βοηθήσω και πως η προσπάθειά μου να τα μεγαλώσω απέτυχε. Είναι τέτοια η απελπισία μου που βλέποντας το σπουργίτι να παίρνει κάτι ψίχουλα από το έδαφος το ζήλεψα.

Μα δεν είναι μόνο αυτό. Βλέποντας τα λουλούδια να ανθίζουν και τα πουλιά να κελαηδούν είναι λες και με καλεί η φύση να τα παρατήσω όλα και να παραδοθώ για να ζήσω αυτήν την εποχή της ομορφιάς.

Όμως, όχι, δεν θα δειλιάσω ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να πεθάνω. Γιατί θα πεθάνω ηρωικά, με τιμή, για την πατρίδα μου.

 Μακρή Κωνσταντίνα, Γ1 

Απρίλης 1826 

                                                                                                       Μεσολόγγι

      Ημερολόγιο

 Δεν αντέχω άλλο αυτή την άθλια κατάσταση.Αναπολώ την αρχή της επανάστασης που όλοι ήμασταν περήφανοι νομίζοντας πως ήμασταν γενναίοι ομως κανείς δεν περίμενε να διαρκέσει τόσο πολύ.Τότε υπήρχε τροφή και οι σύντροφοί μου ήταν γεμάτοι ζωντάνια έτοιμοι να πολεμήσουν για την πατρίδα.Οι πιο πολλοί απο αυτούς σκοτώθηκαν απο τους εχθρούς και την πείνα.Μέχρι και ο πιο πιστός μου ακόλουθος ,το τουφέκι μου το νιώθω βαρύ πια στα χέρια μου ,βέβαια δεν ξέρω εαν είναι απο την πείνα η απο την κούραση.Η πείνα μας εχει χαράξει ολους αφού τα γεύματα μας αποτελούνται απο δυο μπουκιές ψωμί και ελάχιστο νερό.Δεν θα παραδωθούμε όμως ακόμη και εαν σημαίνει θάνατος διότι αυτό θα ήταν προσβολή στην μνήμη αυτών που θυσιάστηκαν  έστω και για αυτη την ελευθερία που ζούμε.

  Πάντως ποτέ δεν είχα προσέξει το πόσο όμορφη είναι η φύση,το πόσο όμορφος είναι ο γαλανός ουρανός και τα ζωηρά κύματα της θαλασσάς μας.Μέχρι και μικρά πράγματα όπως τα βότσαλα και το ξηρό χορτάρι στα οποια κανένας δεν δίνει σημασία φαίνονται χρυσά και ζωντανά.Όμως δεν μπορούμε να απολαύσουμε τίποτα απο αυτά διοτι η πείνα θερίζει και οι εχθροί παραμονεύουν.Είναι υποχρέωσή μας όμως να εξασφαλίσουμε την ελευθερία στις επόμενες γενιές έτσι ώστε τα παιδια μας να χαίρονται την άνοιξη όταν τα λουλούδια ανθίζουν και να παίζουν χωρίς καμία ανησυχία.Έτσι θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας με την ελπίδα πως όταν θα λήξει θα είμαστε νικητές.

Αστέρης Κοσοβίτσας, Γ1

Αγαπητό μου ημερολόγιο                                                 22/4/1826

             

              Όλα συνεχίζουν να κυλάνε όπως ακριβώς τα θυμάσαι. Τίποτα το καινούργιο. Ακόμα μόνη μου. Από τότε που έχασα τον άντρα μου έχω μόνο τον γιόκα μου. Το παλικάρι μου που χαροπαλεύει για μια ελεύθερη πατρίδα. Και όπως κατάλαβες μόνο εσύ μου έχεις μείνει. Εσύ είσαι η μόνη μου παρηγοριά τώρα. 

              Η κατάσταση που λες είναι τρισάθλια. Είναι απαίσια. Ο κόσμος πεινάει. Δεν έχει να ταΐσει το παιδί του. Δεν το χωράει ο νους μου. Μα να θέλει μια μάνα μια θρέψει  το σπλάχνο της και  να μην μπορεί; Ανήκουστο. Δεν λέω και εμείς πεινάμε και πολύ μάλιστα. Αλλά πιστεύω ότι το παιδί αξίζει να ζήσει χίλιες φορές παραπάνω από ‘μας. Εμείς μεγαλώσαμε. Την ζήσαμε την ζωή μας. Φυσικά έχουμε και άλλα να ζησουμε και να δούμε αλλά είναι κρίμα απ’ το Θεό να πεθάνει ένα μικρό παιδί και το μόνο που να έχει δει και ζήσει σε αυτή την σύντομη ζωή του να είναι ο πόλεμος, η πείνα, οι αρρώστιες, η εξαθλίωση. 

              Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα. Και μόνο που είμαι μακριά από τον τελευταίο άνθρωπο που μου έχει απομείνει στην ζωή πεθαίνω μέσα μου. Μέσα μου είμαι νεκρή. Δεν μαθαίνω συχνά νέα του. Δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε και αυτό είναι το χειρότερο. Δεν θα το αντέξω πάντως άμα τον χάσω. Έχασα τον πρώτο άνθρωπο που αγάπησα με όλη μου την καρδιά δεν θέλω να χάσω και τον δεύτερο. Τώρα σκέφτομαι πολύ εγωιστικά η αλήθεια είναι. Τις μισώ αυτές τις σκέψεις. Το παιδί μου αυτή την στιγμή αγωνίζεται για την ελευθερία εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι οποίοι αυτοί άνθρωποι πασχίζουν να μείνουν ζωντανοί υπό τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούμε, μόνο και μόνο για να δουν την πατρίδα τους ελεύθερη γιατί ζουν με την ελπίδα ότι μια μέρα θα φυσήξει ξανά το αεράκι της λευτεριάς. Και εγώ κάθομαι και μοιρολογώ τον ζωντανό γιο μου. 

               Μην τα ακούς αυτά καλό μου. Ξέρω ότι ο γιος μου θα τα καταφέρει και μια μέρα θα γυρίσει σπίτι και θα διαβάζει αυτό το ημερολόγιο και θα θυμάται αυτά τα χρόνια. Και θα τα διηγηθεί στα παιδιά του, στα εγγόνια του, στα δισέγγονα του και πάει λέγοντας. Θα τα διηγηθεί στους ελεύθερους και όχι πολιορκημένους απογόνους. Αλλά ξέρεις και κάτι; Βάζω στην άκρη το συμφέρον μου κι σου λέω με την καρδιά μου πως άμα το μοναχοπαίδι μου, το παλικάρι μου χάσει την ζωή του εγώ θα νιώθω περήφανη που ο γιος μου πέθανε στην προσπάθειά του να ελευθερώσει την πατρίδα του. Ποια άλλη μάνα δεν θα ένιωθε περήφανη άλλωστε. Όλοι πάντως καταβάθος το ξέρουμε. Ο εχθρός δεν θα τα καταφέρει. Μια μέρα θα ξυπνήσουμε από την καμπάνα να σημαίνει ξανά σαν τρελή. Ο κόσμος θα βγει στους δρόμους και θα φωνάζει. Και όλοι θα ανταμώσουμε επιτέλους με τους αγαπημένους μας πολεμιστές που με τόσο κόπο κατάφεραν αυτό που ήθελαν από καιρό να καταφέρουν. Γιατί είναι κρίμα τώρα Άνοιξη να είναι μέσα κλεισμένα τα παιδιά με τέτοιο καιρό. Το μέλλον είναι τα παιδιά. Και για αυτά πολεμάνε τα αγόρια μας. Για να είναι ελεύθερες οι επόμενες γενιές. Για ένα ελεύθερο μέλλον.

Καραμάνου Κατερίνα, Γ1

Πάνε μέρες που είμαι σε απόγνωση και δεν μπορώ πια να συγκρατήσω τα δάκρυα. Είναι  μεγάλη η δοκιμασία της πείνας ,  το σώμα μου έγινε τόσο αδύναμο που δεν μπορώ ούτε το τουφέκι μου να σηκώσω. Και το θέμα είναι ότι την αδυναμία μου αυτή τη γνωρίζει κι ο εχθρός και σύντομα θα μας εξοντώσει όλους .   

  Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχω προδώσει τον αχώριστο σύντροφό μου άλλα και  κάθε γενναίου πολεμιστή, το τουφέκι μου.Το τουφέκι που  μου είναι εντελώς άχρηστο αυτές τις δύσκολες ώρες.

  Αρρώστιες , τραύματα, θάνατος παντού τριγύρω κι αυτή η πείνα  δε βαστιέται με τίποτα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά : η αναγεννημένη ανοιξιάτικη φύση μας προκαλεί για ζωή,πολιορκούμαι κι εγώ κι όλοι οι συναγωνιστές μου απο την ομορφιά της φύσης από την εξάντληση,την πείνα  και τις κακουχίες και από τους Αγαρηνούς . 

Είναι τόσο δύσκολο να αντισταθώ στην ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσης που ξεχύνεται από παντού .Άλλωστε και η ζωή είναι αυτή την εποχή χίλιες φόρες πιο όμορφη από άλλες εποχές. Έτσι όποιος  πεθάνει σήμερα είναι σαν να πεθαίνει χίλιες φόρες  

Δεν το κρύβω ότι για μια στιγμή μου΄ρθε να πετάξω το τουφέκι να τρέξω στις πλάγιες μαζί με τα πρόβατα, να βουτήξω στα κρυστάλλινα νερά της ναι να χαρώ τον ήλιο και τις ομορφιές της φύσης. Όμως το χρέος μου απέναντι στην γλυκιά πατρίδα είναι ανώτερο ακόμη και από την ίδια μου την ζωή.

  Θα αγωνιστώ,λοιπόν,μέχρι θανάτου για την οικογένεια μου, τις παραδόσεις μας,τη θρησκεία μας, για την πατρίδα μου … 

Άγγελος Κωτσάκης, Γ1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,                                                Μεσολόγγι, 15 Απριλίου 1826

    Μόνο λύπη και μίσος για τον Κιουταχή και τον στρατό του νιώθω. Μακάρι να ήμουν και εγώ μέσα στα τείχη και να πολεμώ δίπλα στον γιό μου. Ήταν πολύ γενναίος και αγαπούσε την πατρίδα περισσότερο από τη ζωή του. Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε να εγκαταλείψει την μάχη και είμαι τόσο περήφανη για αυτόν. Όλοι εμείς έξω από τα τείχη, γυναίκες και παιδία θα θέλαμε τόσο πολύ να είμασταν με τα τουφέκια μέσα στα τείχη, και ας πεθαίναμε. Τι άνθρωποι είναι αυτοί άραγε που βλέπουν άλλους ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα, να τρώνε γάτες και ποντίκια και να μην νοιάζονται. Η περηφάνια μου όμως για το παιδί μου και για τα παιδιά όλων των μανάδων δεν με αφήνει να το βάλω κάτω. Θυσιάστηκαν για όλους εμάς και εμείς πρέπει να αγωνιστούμε. 

    Δεν σταματώ να σκέφτομαι το παιδί μου, τα μάτια του όταν με κοίταζαν την ώρα που εμείς τα γυναικόπαιδα αφήναμε το Μεσολόγγι. Κάθε νύχτα ακούγαμε τις φωνές τους από εκεί μέσα και θα τις ακούμε σε όλη μας την ζωή.

    Γλυκό μου παιδί σε αγαπάω τόσο πολύ και είμαι τόσο περήφανη μάνα.

Αλκμήνη Δημητρίου, Γ1

Σήμερα ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για εμένα και για όλο το Μεσολόγγι. Η μέρα μας εδώ περνάει πολύ δύσκολα, αλλά κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν περνάει η ώρα. Τόσο και άλλο τόσο δύσκολη είναι η ζωή εδώ στο Μεσολόγγι.

  Εδώ στο Πολιορκημένο Μεσολόγγι όλοι αισθάνονται μόνοι και αβοήθητοι, αφού μας έχει νικήσει η πείνα . Από την πείνα δεν μπορώ να σηκώσω ούτε το ντουφέκι μου πλέον. Έχω αρχίσει να κουράζομαι και να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Όλοι μας χρειαζόμαστε τρόφή και ύπνο, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και δεν ξερω για πόσο θα μπορούμε να αντιστεκόμαστε ακόμα. Αλλά το νιώθω θα μπορέσουμε να νικήσουμε τον εχθρό με πίστη και αγάπη για την πατρίδα.

  Αυτά και άλλα πολλά συνέβησαν σήμερα αγαπητό μου ημερολόγιο και ένιωσα την ανάγκη να στα πω. Ελπίζω να μην ζήσει κανένας αυτά που ζούμε σήμερα. 

Γιώργος Κασιόλας, Γ1Μεσολόγγι, Ελλάδα

17 Απριλίου 1825

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Η ζωή μας στην πόλη  γίνεται δυσκολότερη μέρα με την μέρα, καθώς οι

Αγαρηνοί μας πολιορκούν στενά απο στεριά και θάλασσα. 

Η ζωή μας γίνεται πιεστική  καθώς οι δυσκολίες

που αντιμετωπίζουμε είναι  τεράστιες. Μία από αυτές είναι η πείνα

που έχει καταβάλει όλη την πόλη  Περπατάω στο χωριό και

βλέπω όλων τα μάτια να είναι βαθουλωμένα από την πείνα, εξαντλημένοι και

ανήμποροι. Η εξαθλίωση που επιφέρει η πείνα και η έλλειψη φαγητού

αρχίζει σιγά-σιγά να ξεβράζει στο σώμα μας. Φοβάμαι ότι είμαι και ‘γω έτσι

και το παιδί μου θα στεναχωριέται. Δυστυχώς, η αφαγία μας άλλαξε

εξωτερικά και εσωτερικά, ψυχικά εννοώντας. Ζήλεψα ακόμα και το πουλί

που έπαιρνε το σπυράκι να φάει και εγώ δεν έχω να θρέψω ούτε το παιδί

μου. Όλη αυτή η κατάσταση έχει ακυρώσει τον ρόλο μου ως μάνα. Αλλά

όπως φαίνεται δεν έχει ακυρώσει μόνο τον δικό μου ρόλο αλλά και την

ιδιότητα των στρατιωτών. Είδα πριν αρκετές μέρες έναν στρατιώτη που

καθόταν στην άκρη κουρασμένος. Δεν ήθελε να τον δει κανείς αλλά εγώ τον

είδα άθελα μου και μερικά δάκρυα ξεχύθηκαν αμέσως στα εξουθενωμένα

μάτια μου. Ήταν αδύναμος, δεν είχε δύναμη να περπατήσει σχεδόν, ακόμα

και να σηκώσει το τουφέκι του. Μονολογούσε με επιβαρυμένη φωνή, που

και αυτή ακουγόταν με δυσκολία από τα χείλια του, για το που τον κατάντησε

η πείνα.

Σαν να μην είχαμε μόνο αυτό, από την άλλη μεριά έχουμε την φύση που

είναι και η εποχή της να ντυθεί με καλά της. Είναι ο μήνας που όλα ανθίζουν

και δημιουργείται ένα σκηνικό  χαράς και γαλήνης. Όλα γύρω ξαναγεννιούνται

από την αρχή. Λουλούδια και δέντρα ανθίζουν, πεταλούδες πετάνε ανέμελα

ανάμεσά μας. Όλη η πλάση αγκαλιάζεται από αλλιώτικο αέρα, αφού ο

Απρίλης είναι ο βασικός μήνας της άνοιξης. Όλα γίνονται ομορφότερα και τα

ζώα μαζί με τα φυτά ζουν με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσαν να

ζήσουν. Άλλες φορές, τέτοια εποχή, ήμασταν έξω στα χωράφια και τρέχαμε

με το ανοιξιάτικο αεράκι να μας διαπερνάει. Φέτος είναι μια άλλη,

διαφορετική χρονιά που πρέπει να επαναστατήσουμε. Να αντισταθούμε στο

μεγαλείο της φύσης και τους πειρασμούς της, επειδή έχουμε έναν αγώνα να

κερδίσουμε και θα δίναμε και την ζωήμας αν χρειαστεί.

Ούτε τα τουρκικά στρατεύματα, ούτε η πείνα είναι ο χειρότερος εχθρός

μας παρά μόνο η φύση. Το αίσθημα της ελευθερίας και το αγαθά της είναι

ένα πράγμα δύσκολο και κανένας δεν μπορεί να τους αντισταθεί. Η φύση μας

προκαλεί να ζήσουμε αλλά εμείς μένουμε σταθεροί στις αποφάσεις μας και

δίνουμε περισσότερη αξία στην πιθανότητα του θανάτου θέλοντας το

καλύτερο μέλλον για τις μεταγενέστερες γενιές με το κυριολεκτικό αίσθημα

της ελευθερίας.

 Αποστολία Δραγατσούλη, Γ1

Αξιολόγηση του μαθήματος

 

Άρθρο 16
Ανακεφαλαιωτική εξέταση στο μάθημα της «Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας»Β. Στον κλάδο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Το κείμενο (ποιητικό ή πεζό) που δίνεται στους/στις μαθητές/τριες επιλέγεται μεταξύ των κειμένων που έχουν μελετηθεί στην τάξη. Στην Γ' τάξη υπάρχει και η δυνατότητα να επιλεγεί άγνωστο κείμενο, ομοειδές ή ομόθεμο με τα κείμενα που μελετήθηκαν. Το κείμενο πρέπει να συνοδεύεται από σύντομο εισαγωγικό σημείωμα όπου δηλώνονται ο/η λογοτέχνης, ο τίτλος του βιβλίου, η χρονολογία έκδοσης και όποια άλλη πληροφορία (π.χ. ιστορικό πλαίσιο κ.ά.) κρίνεται αναγκαία από τον/την εκπαιδευτικό. Επίσης, το κείμενο είναι δυνατόν να συνοδεύεται από εικόνα.

1. Το πρώτο θέμα αναφέρεται στην κατανόηση του κειμένου και με αυτό ελέγχεται η ικανότητα των μαθητών/τριών

α) είτε να εντοπίζουν στο κείμενο (πεζό ή ποιητικό) ορισμένες πληροφορίες, όπως τα πρόσωπα, τον χώρο, τον χρόνο, το σκηνικό, το κοινωνικό πλαίσιο, το πρόβλημα που απασχολεί τα πρόσωπα, κατευθύνει τη δράση τους κ.τ.λ., τεκμηριώνοντας την άποψη τους με στοιχεία του κειμένου,

β) είτε να αναγνωρίζουν τα βασικά θέματα ή τις ιδέες που απασχολούν τον/τη λογοτέχνη και τη στάση που υιοθετεί απέναντι σε αυτά/αυτές, τεκμηριώνοντας την άποψη τους με στοιχεία του κειμένου,

γ) είτε να αναλύουν κάποιον από τους χαρακτήρες (κίνητρα, αξίες, επιλογές κ.τ.λ.), τεκμηριώνοντας την άποψη τους με στοιχεία του κειμένου,

δ) είτε να εξετάζουν τον τρόπο με τον οποίο «συνομιλεί» το κείμενο με την εικόνα που το συνοδεύει.

Το συγκεκριμένο θέμα βαθμολογείται με έξι (06) μονάδες.

2. Το δεύτερο θέμα αναφέρεται σε ζητήματα δομής και γλώσσας του κειμένου και με αυτό ελέγχεται η ικανότητα των μαθητών

α) είτε να αναγνωρίζουν τη διάκριση ανάμεσα στο περιεχόμενο (τι λέει το κείμενο) και στις επιλογές ως προς τη μορφή (πώς το λέει το κείμενο), επισημαίνοντας βασικά στοιχεία οργάνωσης της αφηγηματικής πλοκής ή της ποιητικής γραφής,

β) είτε να εντοπίζουν μέσα στο κείμενο συγκεκριμένους δείκτες (π.χ. αφηγηματικούς τρόπους, αφηγηματικές τεχνικές, σχήματα λόγου κ.ά.) και να σχολιάζουν τον λειτουργικό τους ρόλο,

γ) είτε να επισημαίνουν και να αξιολογούν ως προς το αποτέλεσμα που έχουν για τον αναγνώστη μαθητή/την αναγνώστρια μαθήτρια οι γλωσσικές και υφολογικές επιλογές του/της λογοτέχνη.

Το συγκεκριμένο θέμα βαθμολογείται με έξι (06) μονάδες.

3. Το τρίτο θέμα αναφέρεται στην παραγωγή γραπτού λόγου και απορρέει από το κείμενο. Προτείνονται ένα θέμα αναγνωστικής ανταπόκρισης και ένα θέμα δημιουργικής γραφής και κάθε μαθητής/τρια επιλέγει ένα από τα δυο.

Ι. Όσον αφορά την αναγνωστική ανταπόκριση ελέγχεται η ικανότητα των μαθητών/τριών

α) είτε να σχολιάζουν ιδέες, αξίες, στάσεις, πράξεις και συμπεριφορές που αναδεικνύονται στο κείμενο τεκμηριώνοντας την άποψη τους με στοιχεία του κειμένου και του εισαγωγικού σημειώματος,

β) είτε να συγκρίνουν ιδέες, αξίες, στάσεις, πράξεις και συμπεριφορές που αναδεικνύονται στο κείμενο με αντίστοιχες του σήμερα,

γ) είτε να συσχετίσουν ιδέες, αξίες, στάσεις, πράξεις και συμπεριφορές που αναδεικνύονται στο κείμενο με προσωπικές εμπειρίες, βιώματα, συναισθήματα κ.τ.λ.

II. Όσον αφορά τη δημιουργική γραφή, οι μαθητές/τριες καλούνται:
 α) είτε να αναδιηγηθούν τμήμα της ιστορίας από την οπτική γωνία συγκεκριμένου ήρωα (π.χ. με μορφή ημερολογίου, επιστολής κ.τ.λ.),
 β) είτε να αλλάξουν ή να συμπληρώσουν δημιουργικά το αρχικό κείμενο (π.χ. με τη δημιουργία νέας σκηνής ή διαλόγων, την εισαγωγή στοιχείων περιγραφής ή σχολίων ή οπτικών, ακουστικών και άλλων εικόνων κ.ά.),
 γ) είτε να διατυπώσουν σκέψεις και να εκφράσουν συναισθήματα που τους ενεργοποιεί η ανάγνωση του λογοτεχνικού κειμένου σε ένα νέο κείμενο το οποίο υιοθετεί τα χαρακτηριστικά κειμενικού είδους (ποιητικού ή πεζού) που ορίζεται από τον/την εκπαιδευτικό.

Με το κείμενο αυτό:

α) ως προς το περιεχόμενο ελέγχεται η ικανότητα των μαθητών/τριών να αξιοποιούν με τρόπο ευρηματικό τα δεδομένα του κειμένου.

β) ως προς τη δομή ελέγχεται ο βαθμός ανταπόκρισης του μαθητικού κειμένου στο κειμενικό είδος που ζητείται.

γ) ως προς τη μορφή ελέγχονται το ύφος (επιλογή κατάλληλου λεξιλογίου, ιδιωματισμών, σύνταξης που υπηρετούν τον σκοπό του κειμένου και ταιριάζουν στο κειμενικό είδος και το επικοινωνιακό πλαίσιο) και η χρήση της γλώσσας (ορθογραφία, σύνταξη, σαφήνεια στη διατύπωση, στίξη κ.τ.λ.)

Η έκταση του κειμένου που καλούνται να παραγάγουν οι μαθητές/τριες μπορεί να κινείται μεταξύ εκατό (100) και διακοσίων (200) λέξεων. Η συγκεκριμένη ερώτηση βαθμολογείται με οκτώ (08) μονάδες.

''Γιατί'' Γ. Μαγκλή-Δημιουργική γραφή

Υποθέτοντας πως είστε ο στρατιώτης θύτης, καταγράψτε στο προσωπικό σας ημερολόγιο τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας , μετά το τραγικό συμβάν.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

Σήμερα πέρασα μια πολύ δύσκολη ημέρα. Το σημερινό συμβάν δεν θα μου το συγχωρήσω πότε , δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου για αυτή την απάνθρωπη πράξη μου. Το απόγευμα ξέφυγα για λίγες ώρες από το χάος που υπήρχε τριγύρω μου και βρήκα μια πηγή σε μια πλαγιά . Λίγο παραπέρα βρισκόταν ένας άλλος στρατιώτης που και εκείνος είχε έρθει για να ξαποστάσει. Πραγματικά τρομοκρατήθηκα πολύ νόμιζα πως ήταν κάποιος ανώτερος μου και ότι θα μου φώναζε επειδή χασομερούσα ,γρήγορα όμως κατάλαβα πως ήταν του αντίπαλου στρατοπέδου. Χωρίς να το σκεφτώ, σήκωσα το όπλο μου και τον χτύπησα. Μου μίλησε πριν τον πυροβολήσω αλλά εκείνη την στιγμή μόνο φασαρία και φωνές άκουγα. Ήταν πολύ αργά όταν αντιλήφθηκα τι μόλις είχα κάνει , τον πήρα στην αγκαλιά μου , προσπαθούσα να τον σώσω . Μάταιη προσπάθεια. Τότε ξαφνικά εμφανίστηκε ξανά η ανθρωπιά μου και όλα στο μυαλό μου είχαν πλέον καθαρίσει , θυμήθηκα τα τελευταία του λόγια . Ηθελε να γυρίσει πίσω στην οικογένεια του όπως και εγώ . Το ορκίζομαι άθελα μου το έκανα δεν το ήθελα , δεν είμαι φονιάς. Για μια στιγμή ξέχασα πως είμαι άνθρωπος , ξέχασα πως είσαι άνθρωπος και αδερφός μου. Πως και εσένα σε περιμένει μάνα στο φτωχικό σου. Ξέχασα γιατί αυτοί οι κακούργοι θέλανε να με κάνουν να ξεχάσω. Συχώρεσε με θεέ μου. Θέλω να τελειώσει αυτή η φρίκη να γίνουμε πάλι όλοι άνθρωποί. 

Σύνθια Μπάτζιου, Β2      

 Σε  όποιον το διαβάζει αυτό, υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα να μην είμαι πια ζωντανός, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, γιατί σε αυτό εδώ το ημερολόγιο θα αναφερθώ σε ένα γεγονός που δεν άλλαξε απλώς τη στάση μου για τον πόλεμο, αλλά και ολόκληρη τη ζωή μου.

Ήταν απόγευμα, ο ήλιος έλαμπε ροδοκόκκινος στον γαλάζιο ουρανό και μετά την πολύωρη μάχη που είχε πια κοπάσει, έψαχνα ένα μέρος να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω. Μετά από περίπου δέκα λεπτά ψάχνοντας ένα μέρος να καθίσω, βρήκα το τέλειο. Ένα απομονωμένο ξέφωτο πέρα από το δάσος, καταπράσινο με γρασίδι και λουλούδια και μια απίστευτη θέα του γύρω τόπου. Κάποιος θα το έλεγε ειδυλλιακό. Πιο σημαντικό όμως ήταν ότι υπήρχε και μια πηγή με κρυστάλλινο γάργαρο νερό. Χωρίς να σκεφτώ καλά, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς αυτήν, έριξα στο κεφάλι μου και ήπια λίγο από το νερό της για να χαμηλώσω τη θερμοκρασία και την ένταση του σώματός μου από τη μάχη.

Ξαφνικά βλέπω μια φιγούρα ενός στρατιώτη της αντίπαλης ομάδας να ξεπροβάλλει από το δάσος. Φαινόταν και αυτός κουρασμένος και ήθελε να πιει αυτό το γάργαρο νερό της μικρής πηγής σαν εμένα, αλλά εκείνη τη στιγμή έχασα την ανθρωπιά και τη σκέψη μου, πήρα το όπλο μου που το είχα αφήσει σε μια πέτρα και τον πυροβόλησα στο στήθος.

Μόλις είδα το σώμα του άντρα να πέφτει και να σωριάζεται στο έδαφος, σαν να συνήρθα και κατάλαβα τι είχα μόλις κάνει. Είχα πάρει τη ζωή του στρατιώτη. Έτσι φεύγω όσο γινόταν πιο μακριά από το στρατιώτη και πάλι μέσα στο δάσος. Από την βιασύνη μου άρχισα να πέφτω και να σκοντάφτω πάνω σε πέτρες και ρίζες δέντρων. Ήταν σαν να με κυνηγάνε οι ίδιες οι σκέψεις και οι επιπτώσεις.

Ώσπου, από το πουθενά, σαν να μου ήρθε διαφώτιση από τον ίδιο το Θεό, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να τον αφήσω έτσι μόνο του στο έδαφος αιμόφυρτο. Ο στρατιώτης αυτός ήταν άνθρωπος σαν εμένα, είχε οικογένεια και φίλους σαν εμένα, ήθελε και αυτός να τελειώσει αυτός ο καταραμένος πόλεμος που καταστρέφει κόσμους και να γυρίσει πίσω στους δικούς του. Και εγώ του το στέρησα αυτό. Τουλάχιστον αν αυτές ήταν οι τελευταίες στιγμές της ζωής του, να τις κάνω όσο καλές μπορούσα.

Έτσι τρέχω πάλι πίσω στο ξέφωτο με όλη την υπόλοιπη  ενέργεια που είχα ελπίζοντας ότι ο στρατιώτης δεν είχε ακόμη ξεψυχήσει. Λαχανιασμένος στο σημείο που τα χείλη μου είχαν γίνει μπλε, φτάνω πάλι πίσω στο καταραμένο αυτό ξέφωτο και πηγαίνω πάνω στο στρατιώτη. Πιάνοντας το λαιμό του ανθρώπου και ψάχνοντας να βρω, αν είχε ακόμη σφυγμό, δε μπορώ με λόγια να σας εξηγήσω πόσο χαρούμενος ήμουν, όταν τον ένιωσα να χτυπά ακόμη.  Έτσι σέρνω το σώμα του στρατιώτη προς την πηγή, του πλένω το πρόσωπο και του δίνω να πιει  το γάργαρο νερό της πηγής που τόσο πολύ ήθελε. Μετά τον σέρνω και τον τοποθετώ αναπαυτικά πάνω στα πόδια μου λέγοντάς του ότι δεν είμαι φονιάς και ότι ο πόλεμος με έκανε να το κάνω, ο πόλεμος τρελαίνει το μυαλό, ακόμη και αν δεν με καταλάβαινε.  

Έτσι καθίσαμε για αρκετή ώρα μέχρι που ήρθε η νύχτα. Τότε δυστυχώς διαπίστωσα ότι πια ο στρατιώτης είχε ξεψυχήσει και είχε πάει σε ένα καλύτερο μέρος. 

Και εκεί τελειώνει η ιστορία που άλλαξε τελείως τη ζωή μου.

Σιόντης Κωνσταντίνος Β3

 Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα βίωσα μια από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου. Ξέχασα ότι όλοι οι άνθρωποι στον πόλεμο έχουν μια οικογένεια να τους περιμένει, ένα σπίτι, μια ζωή. Για αυτό όμως δεν φταίω εγώ, φταίνε οι πολεμοκάπηλοι που με ανάγκασαν να ζω έτσι. Χωρίς να σκέφτομαι με την λογική μου αλλά με τον φόβο και με ένα ένστικτο που μου δημιούργησαν αυτοί. Σήμερα αφαίρεσα από έναν άνθρωπο την δυνατότητα να ζήσει μια χαρούμενη και γεμάτη εμπειρίες ζωή. Όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι για να σταματήσω τον πόλεμο. Αν ήταν στο χέρι μου θα φρόντιζα να μην υπάρξει ποτέ ξανά κανένας πόλεμος. Ο πόλεμος φέρνει δυστυχία και απώλεια αλλά πάνω από όλα παίρνει την ανθρωπιά και τον σεβασμό μέσα από κάθε άνθρωπο.

                                  Αλεξάνδρα Μπαλτογιάννη Β2

 Δημιουργική γραφή {19-11-2020}

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα στον πόλεμο οπότε πήγα να πιώ

νερό και να ξεκουραστώ σε μια πηγή. Όπως καθόμουν αντίκρισα

δίπλα μου έναν από τους αντιπάλους μου που ήρθε στην πηγή και

αυτός για τον ίδιο λόγο. Πάνω στον πανικό μου που τον είδα δίπλα

μου δεν κοίταξα ότι ήταν άοπλος και ότι δεν θα μου έκανε κακό, τον

πυροβόλησα. Όλη την ώρα σκεφτόμουν το τραγικό λάθος που έκανα

και παρακαλούσα τον Θεό να ζήσει και να επιστρέψει πίσω στην

οικογένεια του. Έκανα προσπάθειες να τον κρατήσω στην ζωή αλλά

ήταν μάταιο. Τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει για αυτό το λάθος.

Ακόμα του έλεγα πως δεν φταίω εγώ για αυτό το λάθος αλλά ο

πόλεμος με οδήγησε σε αυτή την θέση και ξέχασα ότι πάνω από όλα

είμαι άνθρωπος . Τέλος μετά από αυτό το τραγικό λάθος θα με

κατακλύουν οι τύψεις για όλη μου την ζωή και δεν πρόκειται να το

ξεχάσω ποτέ αυτό που έκανα.

Μέγα Μαργαρίτα, Β2

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

έχω καιρό να σου γράψω. Ολημερίς και ολονυχτίς βρισκόμαστε στο πεδίο μάχης  και όταν βρίσκω λίγο χρόνο να ξαποστάσω βυθίζομαι σε σκέψεις. Όμως σήμερα μου συνέβη κάτι τραγικό και είχα την ανάγκη να το μοιραστώ με κάποιον.

Σήμερα στέρησα μια ζωή. Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν το έκανα σκόπιμα. Με το που αντίκρισα τον εχθρό ταράχτηκα και πάνω στον πανικό μου, χωρίς να συλλογιστώ τις προθέσεις του και το γεγονός ότι ήταν άοπλος, τον πυροβόλησα. Δίχως να αναλογιστώ τα όνειρά και τις επιθυμίες του. Δίχως να σκεφτώ τους ανθρώπους του που με ανυπομονησία περιμένουν να τον σφίξουν στην αγκαλιά τους. Και ο λόγος που δεν θα εκπληρωθεί αυτή η βαθία επιθυμία είμαι εγώ. Για μια στιγμή ξέχασα την ανθρωπιά μου. Το έκανα γιατί αυτοί θέλαν να γίνει. Αυτοί θέλαν να θεωρώ πλέον τα αδέρφια μου εχθρούς και να πολεμώ για την επιβίωσή μου. 

Μόλις αντιλήφθηκα τι είχε γίνει σάστισα. Η ενοχή αντικατέστησε την σκληρότητά μου και αμέσως με κατέκλυσαν τύψεις. Πανικοβλημένος προσευχόμουν έντονα να σωθεί όμως όσο τον έβλεπα να ξεψυχά απλά απολογιζόμουν τόσο σε αυτόν όσο και στον Θεό ζητώντας συγχώρεση. Η θλίψη χαρακτήριζε κάθε μου κίνηση ενώ ο εχθρός μου πλέον είχε μετατραπεί σε αδερφό.

Όσο και να θέλω δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου για την απάνθρωπη αυτή πράξη. Βαθιά μέσα μου κυριαρχεί η έντονη επιθυμία να με δικαιολογήσει τόσο ο συνάνθρωπος μου όσο και ο Θεός. Μακάρι να μην είχε συμβεί ποτε αυτό. Μακάρι να μην υπήρχαν πόλεμοι. Μακάρι να ζούσαμε ειρηνικά.

Αγάπη Παπαγεωργίου, Β2 

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

    η σημερινή μέρα  ήταν  συγκλονιστική . Αρχικά είμαι ευγνώμων προς τον Θεό που με

    γλύτωσε από τον θάνατο. Ίσως πραγματοποιηθεί στο μέλλον η μοναδική μου ευχή που

    είναι να επισκεφθώ τα αγαπημένα μου πρόσωπα στο τέλος του πολέμου. Όμως στέρησα

    την ίδια επιθυμία από έναν αδελφό μου. Καθώς καθόμουν στην πηγή και έπινα νερό

    ηρέμησα και  χαλάρωσα και σκέφτηκα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Συγκινημένος

    ευχαριστούσα τον Θεό που με προστάτεψε για μία ακόμη φορά και τον παρακαλούσα να

    δω την μανούλα μου. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου ένας αντίπαλός μου.

    Ασυναίσθητα τον πυρβόλησα και στάθηκα σαστισμένος από πάνω του κοιτώντας τον.

    Άρχισα να τρέχω αλλά θεώρησα πως θα ήταν καλύτερα να γυρίσω πίσω και να τον

    βοηθήσω να παραμείνει ζωντανός. Ήταν όμως πολύ αργά διότι είχε έρθει αντιμέτωπος με

    τον θάνατο. Εκείνη την στιγμή είχα αρχίσει να νιώθω ένοχος. Τον αγκάλιασα και του

    ζήτησα συγνώμη. Με συνεπήραν συναισθήματα τρυφεράδας, πόνου, αγάπης και

    φροντίδας. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω νιώθω τύψεις και ενοχές για την πράξη που

    διέπραξα. Δεν μπορώ να πιστέψω πώς έχω μεταμορφωθεί από έναν απλό ς άνθρωπος  σε

    φονιά. Ζητώ πραγματικά συγγνώμη από τον Θεό.

Γεωργία Μπέλλου , Β2

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

είμαι θύμα μιας παράλογης αναμέτρησης που την έχουν αποφασίσει άλλοι. Δεν είμαι εγώ αυτός. Δεν πιστεύω ότι έκανα κάτι τέτοιο. Είμαι θύμα ενός πολέμου που με έχει αλλοτριώσει, με έχει εξαγριώσει και με έκανε να σκέφτομαι μόνο εμένα και το πώς θα επιβιώσω.  Αναγκάστηκα να σκοτώσω γιατί τρομοκρατήθηκα ότι θα με σκοτώσει αυτός. Παντού βλέπω εχθρούς, πουθενά φίλους. Ξέχασα πώς είναι να είσαι άνθρωπος.<< Αδερφέ>> μου συγχώρεσέ με δεν είμαι φονιάς. Υπεύθυνοι για το κακό είναι αυτοί που με έκαναν να ξεχάσω ότι είμαι άνθρωπος.

Άγγελος Μπάσιος, Β2

Αγαπητό μου ημερολόγιο ,

νιώθω απαίσια για αυτό που έκανα .

Καθώς ήμουν πολύ κουρασμένος στον δρόμο μου βρήκα μια πηγή με νεράκι και ήθελα να πάω να πιω να ξεδιψάσω . Πήγα αλλά αντίκρισα έναν αντίπαλο συνάνθρωπό μου που αυτός ήταν άοπλος δεν είχε κακή πρόθεση αλλά εγώ φοβήθηκα και τράβηξα το όπλο πάτησα στην σκανδάλη και τον χτύπησα. Ύστερα  έφυγα τρέχοντας από κοντά του. Στην μέση της διαδρομής μου μόλις συνειδητοποίησα  τι έκανα μετάνιωσα πάρα πολύ και γύρισα να τον βοηθήσω .Δεν τα κατάφερα όμως και από εκείνη την ημέρα στοιχειώνομαι  μέσα μου . Εγώ ήμουν αυτός που παρακαλούσε το θεό να με κρατήσει ζωντανό για να επιστρέψω στην οικογένεια μου να που όλα άλλαξαν μέσα σε μια στιγμή έγινα θύτης . Μετανιωνω κάθε στιγμή κάθε λεπτό κάθε δευτερόλεπτο μέσα μου για το έγκλημα που έκανα . Δεν φταίω εγώ αυτοί οι κακούργοι με κατέστρεψαν . Νιώθω απαίσια μισώ τον εαυτό μου .  Στέρησα την ζωή σε έναν συνάνθρωπο  που ήθελε μόνο να ζήσει σαν εμένα για να επιστρέψει στην οικογένεια του.

Ξανθίππη Ζήκου,Β2

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα στον πόλεμο οπότε πήγα να πιώ

νερό και να ξεκουραστώ σε μια πηγή. Όπως καθόμουν αντίκρισα

δίπλα μου έναν από τους αντιπάλους μου που ήρθε στην πηγή και

αυτός για τον ίδιο λόγο. Πάνω στον πανικό μου που τον είδα δίπλα

μου δεν κοίταξα ότι ήταν άοπλος και ότι δεν θα μου έκανε κακό τον

πυροβόλησα. Όλη την ώρα σκεφτόμουν το τραγικό λάθος που έκανα

και παρακαλούσα τον Θεό να ζήσει και να επιστρέψει πίσω στην

οικογένεια του. Έκανα προσπάθειες να τον κρατήσω στην ζωή αλλά

ήταν μάταιο. Τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει για αυτό το λάθος.

Ακόμα του έλεγα πως δεν φταίω εγώ για αυτό το λάθος αλλά ο

πόλεμος με οδήγησε σε αυτή την θέση και ξέχασα ότι πάνω από όλα

είμαι άνθρωπος . Τέλος μετά από αυτό το τραγικό λάθος θα με

κατακλύουν οι τύψεις για όλη μου την ζωή και δεν πρόκειται να το

ξεχάσω ποτέ αυτό που έκανα.

Και πάλι στο σχολείοΥποθέτοντας ότι είστε κάποιο από τα πρόσωπα του έργου,καταγράψτε στο προσωπικό σας ημερολόγιο τις σκέψεις και τα συναισθήματα κατά την πρώτη ημέρα στο σχολείο.

 ΚΕΙΜΕΝΟ: Και πάλι στο σχολείο 

Δημιουργική γραφή:Υποθέτοντας ότι είστε κάποιο από τα πρόσωπα του έργου,καταγράψτε στο προσωπικό σας ημερολόγιο τις σκέψεις και τα συναισθήματα  κατά  την πρώτη ημέρα στο σχολείο. 

Αγαπητό μου ημερολόγιο ,

Σαν σήμερα θα έπρεπε να ήμουν στο προαύλιο του σχολείου με τις συμμαθήτριες μου , για το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς. Θα φορούσα την φρεσκοσιδερωμένη μου ποδιά και τα καινούργια μου παπούτσια. Φωνές και γέλια θα πλημμύριζαν την αυλή του σχολείου . Δυστυχώς  όμως φέτος δεν θα είμαι εκεί για να αντικρύσω τις φίλες μου , και να  ανταλλάξουμε τις εμπειρίες του καλοκαιριού. Δεν μπορώ να συνδυάσω την μεγάλη μου αγάπη για το τραγούδι με τις υποχρεώσεις του σχολείου. Πέρυσι κουράστηκα πολύ, δεν προλάβαινα τις πρωινές ώρες διότι αργούσα να ξυπνήσω. Έτσι αποφάσισα να σταματήσω το σχολείο. Έχω ήδη τις πρώτες μου επιτυχίες , το όνομα μου μπήκε με μεγάλα γράμματα έξω από την μάντρα του Αττίκ. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς το τραγούδι αλλά μου έχουν λείψει οι φίλες μου, οι συζητήσεις μας, οι τσακωμοί μας και οι ατελείωτες αταξίες. Και η κυρία Κλάρα ,δεν θα την ξεχάσω ποτέ ήταν πάντα  τόσο καλή και υπομονετική , ακόμη και την κυρία Ερασμία . 

Αχ ημερολόγιο μου και τι δε θα έδινα για να είχα και τα δύο. 

Αντί   της  Ποζέλι , η Σύνθια  Μπάτζιου.

                                                                                           

                                                                                           Αθήνα, 11 Σεπτεμβρίου

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο και ήταν υπέροχα. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη

επειδή συνάντησα πάλι όλες τις περσινές μου συμμαθήτριες. Στενοχωρήθηκα όμως διότι η

Ποζέλι δεν θα ερχόταν φέτος στο σχολείο διότι εργάζεται ως τραγουδίστρια στο θέατρο του

Αττίκ. Η Λένα πήγε διακοπές στην Κηφισιά και η Ίντα στο νησί των ιπποτών, τη Ρόδο. Η

Αθηνά επισκέφθηκε τη γιαγιά της στην Κόνιτσα, η Λιλή το Παρίσι και η Κική την Μάνη. Η

Πόπη πήγε στο Λουτράκι, η Τίλδα στη Γλυφάδα και η Άλμπα στην Αίγινα. Ήρθε και μία

καινούρια μαθήτρια φέτος, η Μαριάννα, η οποία πήγαινε σχολείο στην Θεσσαλονίκη. Είναι

ομορφούλα, αδύνατη, μικροκαμωμένη και έχει μπουκλάκια. Τη συμπάθησα πολύ. Η κυρία

Ερασμία ήταν σοβαρή όπως πάντα. Η κυρία Κλάρα ήταν όμορφη, πιο όμορφη από πέρυσι.

Μας ανέθεσε την πρώτη μας εργασία και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Πρέπει να

γράψουμε μία έκθεση με θέμα τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Ελπίζω να γράψω την

καλύτερη έκθεση ώστε έπειτα να ομολογήσω στην κυρία την περσινή μου αντιγραφή. Αυτά

ήταν τα νέα μου από την πρώτη μέρα της καινούριας αυτής σχολικής χρονιάς. Είμαι έτοιμη

να αντιμετωπίσω όλες τις φετινές δυσκολίες και να αποκτήσω καινούριες γνώσεις.

Με αγάπη,

Ζωρζ

Αντί   της Ζωρζ  , η Γεωργία Μπέλλου 

''ΤΟΥ ΓΙΟΦΥΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ'',ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΑ

       ΕΡΓΑΣΙΑ:

Yποθέτοντας ότι είστε ο πρωτομάστορας  να γράψετε σελίδες του ημερολογίου του με βάση τα γεγονότα του κειμένου. 

                                                                                 17 ΜΑΙΟΥ 1714

Η σημερινή μέρα δεν ήταν καθόλου εύκολη για εμένα.

Αναγκάστηκα να θυσιάσω την πολυαγαπημένη μου γυναίκα που

τόσο αγαπώ .Δεν είμαι σίγουρος εάν έπραξα σωστά. Από το πρωί

λοιπόν εγώ και οι υπόλοιποι μαστόροι προσπαθούσαμε να

χτίσουμε το γεφύρι της Άρτας. Όμως το γεφύρι δεν χτίζονταν και

όλο γκρεμιζόταν. Εμφανίστηκε ένα πουλί με ανθρώπινη λαλιά και

μου μετέφερε πως ο μόνος τρόπος να χτιστεί το γεφύρι είναι να

θυσιαστεί ένα ζωντανό πλάσμα. Στην αρχή απορήσαμε και δεν

είχαμε ιδέα ότι εννοεί την γυναίκα μου. Μόλις το έμαθα

ξαφνιάστηκα και λυπήθηκα πάρα πολύ, προσπάθησα να βρώ

κάποιο άλλο τρόπο αλλά κατάλαβα πως αυτή ήταν η μόνη λύση.

Της στήσαμε πλεκτάνη λέγοντας της πως έχασα το δαχτυλίδι μου

ενώ εκείνη προθυμοποιήθηκε να πάει να το έβρει. Τότε εγώ με

μεγάλη θλίψη και βαριά καρδιά έριξα τον μέγα λίθο. Ακόμη με

τρώνε οι τύψεις και δεν είμαι σίγουρος εάν έπραξα σωστά. Δεν είχα

όμως άλλη επιλογή αυτός ήταν ο μόνος τρόπος . Η αγαπημένη μου

λυγερή, ακόμη φέρνω στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή και νιώθω

ενοχές. Η γυναίκα μου νοιαζόταν για όλους ,ήταν κοινωνική ,πάντα

χαρούμενη κι πρόσχαρη. Η ζωή μου δεν θα είναι πια ίδια χωρίς

αυτή.

ΕΛΕΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, Γ1

                                                                           13/5/1612

                                                             Άρτα, Ελλάδα

Ημερολόγιό μου μόνο εσύ μου έχεις απομείνει πλέον.

Γύρισα από το γιοφύρι που μόλις ολοκληρώθηκε η κατασκευή του

επιτέλους. Είναι από τι ελάχιστες φορές που τα χέρια μου δεν μπορούν να

γράψουν αυτά που είδαν τα μάτια μου. Άλλες φορές σου έγραφα γεγονότα

νευριασμένος διότι αυτό το αναθεματισμένο γιοφύρι δεν στεριωνόταν με

τίποτα. Σήμερα, όμως, δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να πλαντάξω στα

κλάματα με όλα αυτά που έγιναν.

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Σηκώθηκα πρωί-πρωί, ζαλγκώθηκα

λοιπόν και πήγα με μόνο μία σκέψη στο μυαλό μου, ότι το γιοφύρι θα ξανά

γκρεμιστεί το βράδυ και άντε πάλι δουλειά εγώ, οι μαστόροι και οι

μαθητάδες. Έφτασα εκεί και έπιασα αμέσως δουλειά. Σε κάποια στιγμή

κάθισα σε μια πέτρα να ρεχατιαστώ λιγάκι και είδα ένα πουλί και μου μίλησε.

Αρχικά τρόμαξα επειδή το συγκεκριμένο πουλί δεν ήταν σαν όλα τα άλλα,

αλλά αυτό είχε ανθρώπινη λιαλιά. Όμως όταν το άκουσα προσεχτικά τι μου

είπε , έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Είπε πως έπρεπε να θυσιάσω την

μονάκριβη μου γυναίκα για να στεριώσει το γιοφύρι. Όλοι γύρω μου άρχισαν

να συγοκοιτάζουν και να απορούν. Εκείνη την ώρα τα πόδια μου είχαν

μουδιάσει, δεν τα ένιωθα πλέον. Αφού βρήκα ξανά την ανάσα μου, είπα στο

πουλί να πάει στο φτωχικό μου και να της μεταφέρει ένα μήνυμα από εμένα.

Αργά να ντυθεί, αργά να ετοιμαστεί, να μην κάνει τίποτα γρήγορα γιατί δεν

ήθελα να έρθει η ώρα και η στιγμή για την θυσία.

Το πουλί όμως πρέπει να παράκουσε τα λόγια μου και της είπε να τα κάνει

όλα γρήγορα, επειδή την είδα να έρχεται γρήγορα και βιαστικά. Όπως

βιαζόταν να έρθει, την έβλεπα από μακριά. Την κοίταζα και η ομορφιά της

έλαμπε τόσο πολύ, μόλις όμως θυμόμουν τα λόγια του πουλιού με έπιανε η

καρδιά μου.

Όταν τελικά έφτασε δεν ήξερα πώς να την αντικρίσω και τι να της πω. Της

είπανε ότι μου έπεσε η βέρα, αμέσως αυτή να πάει, πρόθυμη και ευχάριστη

όπως πάντα. Όλοι ξέραμε πως βέρα εκεί κάτω δεν υπήρχε. Πήρα τότε μία

μεγάλη πέτρα και άρχιζα να χτίζω, με μαύρο δάκρυ την έριξα, ρέκος με είχε

πιάσει μέχρι που με πόνεσαν τα μάτια. Τότε ακολούθησαν και οι άλλοι.

Σκέφτηκα ότι οι ευθύνες σαν πρωτομάστορας που έχω απέναντι στο χωριό

και στους ανθρώπους, είναι μεγάλες.

Την ώρα εκείνη άρχιζε να καταριέται όλους και τα πάντα. Μα εμείς το

γιοφύρι δεν αφήναμε να καταραστεί, έτσι της είπαμε για τον μονάκριβο

αδερφό της. Ξέρω πόσο σημαντικός και πόσο σημαντική είναι η αδερφική

αγάπη για αυτή. Και σαν έξυπνη που ήταν αμέσως την άλλαξε.

Όταν το μαρτύριο τελείωσε γι’ αυτή, άρχισε το δικό μου. Μετά την θυσία,

κάθισα εκεί και το κοίταξα. Ούτε λεπτό δεν περνάει χωρίς να σκέφτομαι τι

ακριβώς έχει γίνει. Στο τέλος σκέφτομαι ότι αυτή η γυναίκα μου ήρθε εξ

ουρανού, δώρο θεού και έφυγε για καλό σκοπό και είμαι περήφανος που

μπόρεσα να έχω μια τέτοια γυναίκα στην ζωή μου.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ ΔΡΑΓΑΤΣΟΥΛΗ, Γ1

                                                                                                                                               

Άρτα ,23 Μαΐου 1606

Σήμερα φαρμακώθκα πολύ επειδή χρειάστηκε να στοιχειώσω την πανέμορφη μου γυναίκα. Η γυναίκα μου ήταν πάντα στο πλευρό μου, ερχόταν κάθε πρωί και μου έφερνε το φαγητό που είχε ετοιμάσει με όλη της την αγάπη. Βρισκόμουν σε ένα πολύ μεγάλο δίλημμα. Το γεφύρι που χτίζαμε γκρεμιζόταν κάθε βράδυ και όλοι οι εργάτες, μαζί με εμένα, ήμασταν πολύ δυσαρεστημένοι. 

 Μία ημέρα που δουλεύαμε μας πλησίασε ένα πουλί το οποίο είχε ανθρώπινη λαλιά. Μας εξήγησε ότι για να χτιστεί το γιοφύρι θα έπρεπε να στοιχειώσουμε άνθρωπο και όχι οποιονδήποτε. Μας διευκρίνισε οτι θα έπρεπε να στοιχειώσουμε την αγαπητή μου γυναίκα. Όταν άκουσα τα λόγια του πουλιού ένιωσα την ψυχή μου να βγαίνει από το σώμα μου. Αναστατώθηκα και τα "έχασα" για μια στιγμή. 

Βέβαια ήλπιζα ότι θα έβρισκα μια άλλη λύση. Γι'αυτό είπα στο πουλί να πεί στην γυναίκα μου να πάρει τον χρόνο της το πρωί πριν έρθει. Όσο αυτή ετοίμαζε το φαγητό εγώ προσπάθησα να βρώ έναν τρόπο να τη σώσω. Για κακή μου τύχη αυτή ήρθε πριν προλάβω να βρώ άλλη λύση. Εκείνη την στιγμή, μιας και είδαμε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος, αποφασίσαμε να την εξαπατήσουμε. Της είπαμε οτι το δαχτυλίδι μου έπεσε σε μία από τις καμάρες του γιοφυριού. Εκείνη, γνωρίζοντας πόσο σημαντικό ήταν το δαχτυλίδι, πήγε να το βρεί χωρίς δεύτερη σκέψη. Ύστερα από λίγα λεπτά μας ζήτησε να την ανεβάσουμε. Τότε ήταν που ένας από τους μάστορες άρχισε να σοβατίζει με το μυστρί, ένας άλλος με τον ασβέστη και εγώ ήμουν αυτός που έριξε την χαριστική βολή. Αυτή, αφού κατάλαβε οτι είχε έρθει το τέλος της, άρχισε να μας καταριέται εμάς και το γεφύρι. 

 Εκείνη την στιγμή αποφάσισα να θυσιάσω την γυναίκα μου για το καλό της υπόλοιπης κοινωνίας αλλα έχω ήδη αρχίσει να μετανιώνω για την απόφαση μου. Πιστεύω ότι έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.

ΑΛΕΞΗΣ ΖΙΩΓΑΣ, Γ1

΄΄ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ

Εμείς την ώρα της πληρωμής της αγαπημένης μας δασκάλας κρυφοκοιτούσαμε. Πρώτα η συμπεριφορά του πατέρα μας ήταν ανάρμοστη, δεν ξέραμε ότι ήταν τόσο τσιγκούνης. Ο πατέρας μας φόρτωνε της καημένης της δασκάλας άδικες ζημιές αλλά αυτή ήταν πολύ ντροπαλή και αδύναμη για να απαντήσει. Μετά από τόση δουλειά που έκανε για μας της δίνει μόνο έντεκα ρούβλια. Ήμασταν έτοιμοι να μπούμε μέσα και να διαμαρτυρηθούμε γι' αυτή την αδικία. Τελικά όμως όλο αυτό ήταν μια φάρσα και όταν το ακούσαμε ανακουφιστήκαμε.

Όταν η δασκάλα βγήκε από το δωμάτιο της είπαμε ότι πρέπει ν'ακούσει τον πατέρα μας και να μην αφήνει τους άλλους να την κοροϊδεύουν.

                  Φλήρης Γεράσιμος Β3  2019-2020

Ομαδοσυνεργατική

«Η ομαδοσυνεργατική προσέγγιση υλοποιείται μέσα από την κινητοποίηση μαθητικών μικροομάδων για τη διεξαγωγή μέρους ή όλων των διδακτικών και των μαθησιακών δραστηριοτήτων μέσα σε πλαίσια συνεργατικών σχέσεων» (Ματσαγγούρας 2000: 16). Πολλοί ερευνητές (λ.χ. Slavin 1981, Cochran 1989) έχουν δείξει ότι είναι ένα αποτελεσματικό σύστημα μάθησης για όλους τους μαθητές, τόσο τους προχωρημένους όσο και τους πιο αδύνατους. Ανάμεσα στους διάφορους διδακτικούς, ψυχολογικούς και επιστημολογικούς λόγους για τους οποίους προκρίνεται σήμερα αυτή η προσέγγιση είναι ότι η ομαδοσυνεργατική διδασκαλία:
 • ενθαρρύνει την εμπλοκή των ίδιων των μαθητών στη μαθησιακή διδασκαλία, πράγμα που αποτελεί όλο και περισσότερο στόχο του σημερινού σχολείου, 
• προσφέρει ακριβώς εκείνο το πλαίσιο της αυθεντικής επικοινωνίας και της διαπραγμάτευσης του νοήματος που επιτρέπει στα παιδιά να μάθουν μέσα από τη συνεργασία -τη συλλογική, δηλαδή, σκέψη και δράση- και την καθοδήγηση όχι μόνο του δασκάλου αλλά και των άλλων μελών της ομάδας τους, 
• καλλιεργεί τις αξίες και τις δεξιότητες της συνεργασίας, της διαλλακτικότητας και της διαπραγμάτευσης για την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Συμβάλλει, έτσι, στη διαμόρφωση πολιτών με συγκροτημένη ατομική και κοινωνική ταυτότητα, με δημοκρατικό ήθος αλλά και με κριτική σκέψη και ηθική και γνωστική αυτονομία. (Ματσαγγούρας 2000: 29-31, Levine 1990, Hamayan & Perlman 1990)

Οι μαθητές/τριες  της Γι τάξης   συμπληρώνοντας φύλλα εργασίας ,καθώς εργάζονται  ομαδοσυνεργατικά , στο πλαίσιο του μαθήματος Νεοελληνική Λογοτεχνία.

Γράψτε έναν διάλογο στον οποίον ο μικρός πρίγκιπας εξηγεί στο τριαντάφυλλό του το ημέρωμα και την σημασία του για αυτόν:

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

Δημιουργική γραφή

Μικρός Πρίγκιπας : «Αγαπημένο μου τριαντάφυλλο, να ήξερες πόσο μου έλειψες .
Έχω τόσα πολλά να σου διηγηθώ» .

Τριαντάφυλλο : «Πρίγκιπά μου , όσο καιρό έλειπες ένιωθα ένα μεγάλο κενό . Τώρα
όμως που είσαι εδώ , αυτό το κενό ξεχειλίζει από χαρά . Αχ και  να μπορούσα να
σου περιγράψω με λόγια τα συναισθήματά μου. Πες μου σε παρακαλώ τις
περιπέτειές σου στον άγνωστο αυτόν πλανήτη . Είμαι περίεργο να μάθω».

Μικρός Πρίγκιπας : «Στον πλανήτη αυτόν συνάντησα όμοια τριαντάφυλλα σαν εσένα .
Εξωτερικά δεν διαφέρετε σε τίποτα όμως , χάρη στον χρόνο που περάσαμε μαζί ,
νιώθω ότι εσύ είσαι μοναδικό . Γνώρισα και μία αλεπού η οποία μου έμαθε το
ημέρωμα».

Τριαντάφυλλο : «Ημέρωμα ; Τι άραγε να είναι αυτό ; ».

Μικρός Πρίγκιπας : «Ημέρωμα ονομάζεται η διαδικασία με την οποία έρχεσαι όλο
και πιο κοντά με κάποιον και έτσι αποκτάς εμπιστοσύνη . Βέβαια αυτό χρειάζεται
τυπικότητα και αφοσίωση . Είναι κάτι σαν μία τελετή ».

Τριαντάφυλλο : «Χμ … Ενδιαφέρον ακούγεται».

Μικρός Πρίγκιπας : «Ναι  είναι . Η αλεπού μου έδειξε πώς γίνεται . Όμως όταν
ημερώσεις κάποιον είναι δύσκολο να τον αποχωριστείς . Χρειάζεται δύναμη .
Με αυτό κατάλαβα πως όταν αγαπήσεις κάποιον , τον αγαπάς για την
μοναδικότητά του».

Τριαντάφυλλο : «Πραγματικά έχω μείνει άφωνο . Τώρα κατάλαβα τι σημαίνει
αληθινή φιλία …».
ΜΟΥΔΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ , Β3