Υποθέτοντας πως βρίσκεστε στο πολιορκημένο Μεσολόγγι ,καταγράψτε στο προσωπικό σας ημερολόγιο τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας, τα κορίτσια από τη θέση της μάνας και τα αγόρια από τη θέση του Σουλιώτη.
Μεσολόγγι, Στερεά Ελλάδα
27 Μαρτίου 1826
Οι ημέρες εδώ στην πόλη του Μεσολογγίου γίνονται όλο και πιο δύσκολες. Η πείνα έχει γίνει αφόρητη. Το φαγητό είναι πλέον δυσεύρετο και η κατάσταση είναι τόσο τραγική που πλέον ζηλεύουμε μέχρι και τα ζώα που ,σε αντίθεση με εμάς, βρίσκουν φαγητό. Είμαστε όλοι μας ψυχικά και σωματικά εξουθενωμένοι. Οι συνθήκες μέσα στην πόλη είναι άσχημες. Το ηθικό όλων μας έχει φτάσει σε πολύ χαμηλό επίπεδο.
Οι στρατηγοί μας έχουν αρχίσει να σκέφτονται την ιδέα της εξόδου. Εγώ προσωπικά συμφωνώ με την ιδέα. Προτιμώ να πεθάνω πολεμώντας τους τούρκους παρά να πεθάνω από την πείνα εδώ μέσα και πιστεύω πως πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου. Όλοι μας ξέραμε τις θυσίες που θα έπρεπε να κάνουμε όταν αρχίσαμε αυτόν τον μεγάλο αγώνα για την ελευθερία, μέχρι και αυτοί που δεν μπορούν να συμμετέχουν στην μάχη. Μπορεί εμείς να χαθούμε αλλά τουλάχιστον γνωρίζω πως οι ζωές μας δεν θα χαθούν χωρίς λόγο. Μετά από πολλά χρόνια ο κόσμος θα κοιτάει τις θυσίες που κάναμε και θα μας θυμάται ως ήρωες.
Ένα πράγμα που μου φέρνει μεγάλη λύπη είναι όλα τα πεινασμένα παιδιά και οι μητέρες τους που δεν μπορούν να τα ταΐσουν. Μακάρι να μπορούσα να τους δώσω λίγο φαγητό αλλά οι τούρκοι μας έχουν κόψει κάθε είδος παροχής τροφής και νερού. Από έξω δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να μας βοηθήσει. Όποιος και να προσπαθήσει οι δυνάμεις των τούρκων και των αιγύπτιων είναι τεράστιες. Ο θάνατος μας είναι σχεδόν σίγουρος αλλά θα προσπαθήσουμε έτσι και αλλιώς, επειδή γνωρίζουμε ότι μπορούμε να προκαλέσουμε ζημιά στους πολιορκητές μας. Θα μείνουμε μέσα στην πόλη μέχρι την τελευταία στιγμή. Η πολιορκία άρχισε περίπου έναν χρόνο πριν και έχουμε καταφέρει να αντέξουμε μέχρι και σήμερα. Οι εχθροί μας έχουν χάσει πολύ χρόνο σε αυτήν την πολιορκία όσο οι δικοί μας πολεμιστές συνεχίζουν τον αγώνα της ανεξαρτησίας στην υπόλοιπη χώρα. Εμείς θα πεθάνουμε για την αγαπητή μας Ελλάδα, αλλά οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να μάχονται μέχρι τέλους για την πανέμορφη μας χώρα.
Ήρθε πλέον η ώρα να πάω για ύπνο. Θα προσπαθήσω να ξεκουραστώ όσο περισσότερο μπορώ για να αντέξω μια ημέρα ακόμα. Πρέπει να αντέξω, πρέπει όλοι μας να αντέξουμε. Παρόλο που εμείς θα πεθάνουμε ξέρω ότι μια φωτεινή ημέρα θα ξημερώσει. Στο τέλος της καταιγίδας υπάρχει ένας ηλιόλουστος ουρανός, και αυτή η καταιγίδα θα τελειώσει.
Αλέξης Ζιώγας , Γ1
8 Απριλίου, 1826
Ημερολόγιο,
Σήμερα άλλη μία ημέρα πολιορκίας πέρασε. Το Μεσολόγγι ακόμη υποφέρει από τους Αγαρηνούς και εμείς είμαστε όλοι αποκλεισμένοι χωρίς ελπίδα να σωθούμε.
Η πείνα θερίζει. Δεν έχω ψωμί να ταΐσω τα καημένα τα παιδιά μου, έτσι αβοήθητα και που είναι. Νιώθω άχρηστη βλέποντας τα βαθουλωμένα μάτια τους με τους μαύρους κύκλους από την κούραση ξέροντας πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τα βοηθήσω και πως η προσπάθειά μου να τα μεγαλώσω απέτυχε. Είναι τέτοια η απελπισία μου που βλέποντας το σπουργίτι να παίρνει κάτι ψίχουλα από το έδαφος το ζήλεψα.
Μα δεν είναι μόνο αυτό. Βλέποντας τα λουλούδια να ανθίζουν και τα πουλιά να κελαηδούν είναι λες και με καλεί η φύση να τα παρατήσω όλα και να παραδοθώ για να ζήσω αυτήν την εποχή της ομορφιάς.
Όμως, όχι, δεν θα δειλιάσω ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να πεθάνω. Γιατί θα πεθάνω ηρωικά, με τιμή, για την πατρίδα μου.
Μακρή Κωνσταντίνα, Γ1
Απρίλης 1826
Μεσολόγγι
Ημερολόγιο
Δεν αντέχω άλλο αυτή την άθλια κατάσταση.Αναπολώ την αρχή της επανάστασης που όλοι ήμασταν περήφανοι νομίζοντας πως ήμασταν γενναίοι ομως κανείς δεν περίμενε να διαρκέσει τόσο πολύ.Τότε υπήρχε τροφή και οι σύντροφοί μου ήταν γεμάτοι ζωντάνια έτοιμοι να πολεμήσουν για την πατρίδα.Οι πιο πολλοί απο αυτούς σκοτώθηκαν απο τους εχθρούς και την πείνα.Μέχρι και ο πιο πιστός μου ακόλουθος ,το τουφέκι μου το νιώθω βαρύ πια στα χέρια μου ,βέβαια δεν ξέρω εαν είναι απο την πείνα η απο την κούραση.Η πείνα μας εχει χαράξει ολους αφού τα γεύματα μας αποτελούνται απο δυο μπουκιές ψωμί και ελάχιστο νερό.Δεν θα παραδωθούμε όμως ακόμη και εαν σημαίνει θάνατος διότι αυτό θα ήταν προσβολή στην μνήμη αυτών που θυσιάστηκαν έστω και για αυτη την ελευθερία που ζούμε.
Πάντως ποτέ δεν είχα προσέξει το πόσο όμορφη είναι η φύση,το πόσο όμορφος είναι ο γαλανός ουρανός και τα ζωηρά κύματα της θαλασσάς μας.Μέχρι και μικρά πράγματα όπως τα βότσαλα και το ξηρό χορτάρι στα οποια κανένας δεν δίνει σημασία φαίνονται χρυσά και ζωντανά.Όμως δεν μπορούμε να απολαύσουμε τίποτα απο αυτά διοτι η πείνα θερίζει και οι εχθροί παραμονεύουν.Είναι υποχρέωσή μας όμως να εξασφαλίσουμε την ελευθερία στις επόμενες γενιές έτσι ώστε τα παιδια μας να χαίρονται την άνοιξη όταν τα λουλούδια ανθίζουν και να παίζουν χωρίς καμία ανησυχία.Έτσι θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας με την ελπίδα πως όταν θα λήξει θα είμαστε νικητές.
Αστέρης Κοσοβίτσας, Γ1
Αγαπητό μου ημερολόγιο 22/4/1826
Όλα συνεχίζουν να κυλάνε όπως ακριβώς τα θυμάσαι. Τίποτα το καινούργιο. Ακόμα μόνη μου. Από τότε που έχασα τον άντρα μου έχω μόνο τον γιόκα μου. Το παλικάρι μου που χαροπαλεύει για μια ελεύθερη πατρίδα. Και όπως κατάλαβες μόνο εσύ μου έχεις μείνει. Εσύ είσαι η μόνη μου παρηγοριά τώρα.
Η κατάσταση που λες είναι τρισάθλια. Είναι απαίσια. Ο κόσμος πεινάει. Δεν έχει να ταΐσει το παιδί του. Δεν το χωράει ο νους μου. Μα να θέλει μια μάνα μια θρέψει το σπλάχνο της και να μην μπορεί; Ανήκουστο. Δεν λέω και εμείς πεινάμε και πολύ μάλιστα. Αλλά πιστεύω ότι το παιδί αξίζει να ζήσει χίλιες φορές παραπάνω από ‘μας. Εμείς μεγαλώσαμε. Την ζήσαμε την ζωή μας. Φυσικά έχουμε και άλλα να ζησουμε και να δούμε αλλά είναι κρίμα απ’ το Θεό να πεθάνει ένα μικρό παιδί και το μόνο που να έχει δει και ζήσει σε αυτή την σύντομη ζωή του να είναι ο πόλεμος, η πείνα, οι αρρώστιες, η εξαθλίωση.
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα. Και μόνο που είμαι μακριά από τον τελευταίο άνθρωπο που μου έχει απομείνει στην ζωή πεθαίνω μέσα μου. Μέσα μου είμαι νεκρή. Δεν μαθαίνω συχνά νέα του. Δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε και αυτό είναι το χειρότερο. Δεν θα το αντέξω πάντως άμα τον χάσω. Έχασα τον πρώτο άνθρωπο που αγάπησα με όλη μου την καρδιά δεν θέλω να χάσω και τον δεύτερο. Τώρα σκέφτομαι πολύ εγωιστικά η αλήθεια είναι. Τις μισώ αυτές τις σκέψεις. Το παιδί μου αυτή την στιγμή αγωνίζεται για την ελευθερία εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι οποίοι αυτοί άνθρωποι πασχίζουν να μείνουν ζωντανοί υπό τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούμε, μόνο και μόνο για να δουν την πατρίδα τους ελεύθερη γιατί ζουν με την ελπίδα ότι μια μέρα θα φυσήξει ξανά το αεράκι της λευτεριάς. Και εγώ κάθομαι και μοιρολογώ τον ζωντανό γιο μου.
Μην τα ακούς αυτά καλό μου. Ξέρω ότι ο γιος μου θα τα καταφέρει και μια μέρα θα γυρίσει σπίτι και θα διαβάζει αυτό το ημερολόγιο και θα θυμάται αυτά τα χρόνια. Και θα τα διηγηθεί στα παιδιά του, στα εγγόνια του, στα δισέγγονα του και πάει λέγοντας. Θα τα διηγηθεί στους ελεύθερους και όχι πολιορκημένους απογόνους. Αλλά ξέρεις και κάτι; Βάζω στην άκρη το συμφέρον μου κι σου λέω με την καρδιά μου πως άμα το μοναχοπαίδι μου, το παλικάρι μου χάσει την ζωή του εγώ θα νιώθω περήφανη που ο γιος μου πέθανε στην προσπάθειά του να ελευθερώσει την πατρίδα του. Ποια άλλη μάνα δεν θα ένιωθε περήφανη άλλωστε. Όλοι πάντως καταβάθος το ξέρουμε. Ο εχθρός δεν θα τα καταφέρει. Μια μέρα θα ξυπνήσουμε από την καμπάνα να σημαίνει ξανά σαν τρελή. Ο κόσμος θα βγει στους δρόμους και θα φωνάζει. Και όλοι θα ανταμώσουμε επιτέλους με τους αγαπημένους μας πολεμιστές που με τόσο κόπο κατάφεραν αυτό που ήθελαν από καιρό να καταφέρουν. Γιατί είναι κρίμα τώρα Άνοιξη να είναι μέσα κλεισμένα τα παιδιά με τέτοιο καιρό. Το μέλλον είναι τα παιδιά. Και για αυτά πολεμάνε τα αγόρια μας. Για να είναι ελεύθερες οι επόμενες γενιές. Για ένα ελεύθερο μέλλον.
Καραμάνου Κατερίνα, Γ1
Πάνε μέρες που είμαι σε απόγνωση και δεν μπορώ πια να συγκρατήσω τα δάκρυα. Είναι μεγάλη η δοκιμασία της πείνας , το σώμα μου έγινε τόσο αδύναμο που δεν μπορώ ούτε το τουφέκι μου να σηκώσω. Και το θέμα είναι ότι την αδυναμία μου αυτή τη γνωρίζει κι ο εχθρός και σύντομα θα μας εξοντώσει όλους .
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχω προδώσει τον αχώριστο σύντροφό μου άλλα και κάθε γενναίου πολεμιστή, το τουφέκι μου.Το τουφέκι που μου είναι εντελώς άχρηστο αυτές τις δύσκολες ώρες.
Αρρώστιες , τραύματα, θάνατος παντού τριγύρω κι αυτή η πείνα δε βαστιέται με τίποτα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά : η αναγεννημένη ανοιξιάτικη φύση μας προκαλεί για ζωή,πολιορκούμαι κι εγώ κι όλοι οι συναγωνιστές μου απο την ομορφιά της φύσης από την εξάντληση,την πείνα και τις κακουχίες και από τους Αγαρηνούς .
Είναι τόσο δύσκολο να αντισταθώ στην ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσης που ξεχύνεται από παντού .Άλλωστε και η ζωή είναι αυτή την εποχή χίλιες φόρες πιο όμορφη από άλλες εποχές. Έτσι όποιος πεθάνει σήμερα είναι σαν να πεθαίνει χίλιες φόρες
Δεν το κρύβω ότι για μια στιγμή μου΄ρθε να πετάξω το τουφέκι να τρέξω στις πλάγιες μαζί με τα πρόβατα, να βουτήξω στα κρυστάλλινα νερά της ναι να χαρώ τον ήλιο και τις ομορφιές της φύσης. Όμως το χρέος μου απέναντι στην γλυκιά πατρίδα είναι ανώτερο ακόμη και από την ίδια μου την ζωή.
Θα αγωνιστώ,λοιπόν,μέχρι θανάτου για την οικογένεια μου, τις παραδόσεις μας,τη θρησκεία μας, για την πατρίδα μου …
Άγγελος Κωτσάκης, Γ1
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Μεσολόγγι, 15 Απριλίου 1826
Μόνο λύπη και μίσος για τον Κιουταχή και τον στρατό του νιώθω. Μακάρι να ήμουν και εγώ μέσα στα τείχη και να πολεμώ δίπλα στον γιό μου. Ήταν πολύ γενναίος και αγαπούσε την πατρίδα περισσότερο από τη ζωή του. Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε να εγκαταλείψει την μάχη και είμαι τόσο περήφανη για αυτόν. Όλοι εμείς έξω από τα τείχη, γυναίκες και παιδία θα θέλαμε τόσο πολύ να είμασταν με τα τουφέκια μέσα στα τείχη, και ας πεθαίναμε. Τι άνθρωποι είναι αυτοί άραγε που βλέπουν άλλους ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα, να τρώνε γάτες και ποντίκια και να μην νοιάζονται. Η περηφάνια μου όμως για το παιδί μου και για τα παιδιά όλων των μανάδων δεν με αφήνει να το βάλω κάτω. Θυσιάστηκαν για όλους εμάς και εμείς πρέπει να αγωνιστούμε.
Δεν σταματώ να σκέφτομαι το παιδί μου, τα μάτια του όταν με κοίταζαν την ώρα που εμείς τα γυναικόπαιδα αφήναμε το Μεσολόγγι. Κάθε νύχτα ακούγαμε τις φωνές τους από εκεί μέσα και θα τις ακούμε σε όλη μας την ζωή.
Γλυκό μου παιδί σε αγαπάω τόσο πολύ και είμαι τόσο περήφανη μάνα.
Αλκμήνη Δημητρίου, Γ1
Σήμερα ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για εμένα και για όλο το Μεσολόγγι. Η μέρα μας εδώ περνάει πολύ δύσκολα, αλλά κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν περνάει η ώρα. Τόσο και άλλο τόσο δύσκολη είναι η ζωή εδώ στο Μεσολόγγι.
Εδώ στο Πολιορκημένο Μεσολόγγι όλοι αισθάνονται μόνοι και αβοήθητοι, αφού μας έχει νικήσει η πείνα . Από την πείνα δεν μπορώ να σηκώσω ούτε το ντουφέκι μου πλέον. Έχω αρχίσει να κουράζομαι και να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Όλοι μας χρειαζόμαστε τρόφή και ύπνο, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και δεν ξερω για πόσο θα μπορούμε να αντιστεκόμαστε ακόμα. Αλλά το νιώθω θα μπορέσουμε να νικήσουμε τον εχθρό με πίστη και αγάπη για την πατρίδα.
Αυτά και άλλα πολλά συνέβησαν σήμερα αγαπητό μου ημερολόγιο και ένιωσα την ανάγκη να στα πω. Ελπίζω να μην ζήσει κανένας αυτά που ζούμε σήμερα.
Γιώργος Κασιόλας, Γ1Μεσολόγγι, Ελλάδα
17 Απριλίου 1825
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Η ζωή μας στην πόλη γίνεται δυσκολότερη μέρα με την μέρα, καθώς οι
Αγαρηνοί μας πολιορκούν στενά απο στεριά και θάλασσα.
Η ζωή μας γίνεται πιεστική καθώς οι δυσκολίες
που αντιμετωπίζουμε είναι τεράστιες. Μία από αυτές είναι η πείνα
που έχει καταβάλει όλη την πόλη Περπατάω στο χωριό και
βλέπω όλων τα μάτια να είναι βαθουλωμένα από την πείνα, εξαντλημένοι και
ανήμποροι. Η εξαθλίωση που επιφέρει η πείνα και η έλλειψη φαγητού
αρχίζει σιγά-σιγά να ξεβράζει στο σώμα μας. Φοβάμαι ότι είμαι και ‘γω έτσι
και το παιδί μου θα στεναχωριέται. Δυστυχώς, η αφαγία μας άλλαξε
εξωτερικά και εσωτερικά, ψυχικά εννοώντας. Ζήλεψα ακόμα και το πουλί
που έπαιρνε το σπυράκι να φάει και εγώ δεν έχω να θρέψω ούτε το παιδί
μου. Όλη αυτή η κατάσταση έχει ακυρώσει τον ρόλο μου ως μάνα. Αλλά
όπως φαίνεται δεν έχει ακυρώσει μόνο τον δικό μου ρόλο αλλά και την
ιδιότητα των στρατιωτών. Είδα πριν αρκετές μέρες έναν στρατιώτη που
καθόταν στην άκρη κουρασμένος. Δεν ήθελε να τον δει κανείς αλλά εγώ τον
είδα άθελα μου και μερικά δάκρυα ξεχύθηκαν αμέσως στα εξουθενωμένα
μάτια μου. Ήταν αδύναμος, δεν είχε δύναμη να περπατήσει σχεδόν, ακόμα
και να σηκώσει το τουφέκι του. Μονολογούσε με επιβαρυμένη φωνή, που
και αυτή ακουγόταν με δυσκολία από τα χείλια του, για το που τον κατάντησε
η πείνα.
Σαν να μην είχαμε μόνο αυτό, από την άλλη μεριά έχουμε την φύση που
είναι και η εποχή της να ντυθεί με καλά της. Είναι ο μήνας που όλα ανθίζουν
και δημιουργείται ένα σκηνικό χαράς και γαλήνης. Όλα γύρω ξαναγεννιούνται
από την αρχή. Λουλούδια και δέντρα ανθίζουν, πεταλούδες πετάνε ανέμελα
ανάμεσά μας. Όλη η πλάση αγκαλιάζεται από αλλιώτικο αέρα, αφού ο
Απρίλης είναι ο βασικός μήνας της άνοιξης. Όλα γίνονται ομορφότερα και τα
ζώα μαζί με τα φυτά ζουν με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσαν να
ζήσουν. Άλλες φορές, τέτοια εποχή, ήμασταν έξω στα χωράφια και τρέχαμε
με το ανοιξιάτικο αεράκι να μας διαπερνάει. Φέτος είναι μια άλλη,
διαφορετική χρονιά που πρέπει να επαναστατήσουμε. Να αντισταθούμε στο
μεγαλείο της φύσης και τους πειρασμούς της, επειδή έχουμε έναν αγώνα να
κερδίσουμε και θα δίναμε και την ζωήμας αν χρειαστεί.
Ούτε τα τουρκικά στρατεύματα, ούτε η πείνα είναι ο χειρότερος εχθρός
μας παρά μόνο η φύση. Το αίσθημα της ελευθερίας και το αγαθά της είναι
ένα πράγμα δύσκολο και κανένας δεν μπορεί να τους αντισταθεί. Η φύση μας
προκαλεί να ζήσουμε αλλά εμείς μένουμε σταθεροί στις αποφάσεις μας και
δίνουμε περισσότερη αξία στην πιθανότητα του θανάτου θέλοντας το
καλύτερο μέλλον για τις μεταγενέστερες γενιές με το κυριολεκτικό αίσθημα
της ελευθερίας.
Αποστολία Δραγατσούλη, Γ1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.