Υποθέτοντας πως είστε ο στρατιώτης θύτης, καταγράψτε στο προσωπικό σας ημερολόγιο τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας , μετά το τραγικό συμβάν.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα πέρασα μια πολύ δύσκολη ημέρα. Το σημερινό συμβάν δεν θα μου το συγχωρήσω πότε , δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου για αυτή την απάνθρωπη πράξη μου. Το απόγευμα ξέφυγα για λίγες ώρες από το χάος που υπήρχε τριγύρω μου και βρήκα μια πηγή σε μια πλαγιά . Λίγο παραπέρα βρισκόταν ένας άλλος στρατιώτης που και εκείνος είχε έρθει για να ξαποστάσει. Πραγματικά τρομοκρατήθηκα πολύ νόμιζα πως ήταν κάποιος ανώτερος μου και ότι θα μου φώναζε επειδή χασομερούσα ,γρήγορα όμως κατάλαβα πως ήταν του αντίπαλου στρατοπέδου. Χωρίς να το σκεφτώ, σήκωσα το όπλο μου και τον χτύπησα. Μου μίλησε πριν τον πυροβολήσω αλλά εκείνη την στιγμή μόνο φασαρία και φωνές άκουγα. Ήταν πολύ αργά όταν αντιλήφθηκα τι μόλις είχα κάνει , τον πήρα στην αγκαλιά μου , προσπαθούσα να τον σώσω . Μάταιη προσπάθεια. Τότε ξαφνικά εμφανίστηκε ξανά η ανθρωπιά μου και όλα στο μυαλό μου είχαν πλέον καθαρίσει , θυμήθηκα τα τελευταία του λόγια . Ηθελε να γυρίσει πίσω στην οικογένεια του όπως και εγώ . Το ορκίζομαι άθελα μου το έκανα δεν το ήθελα , δεν είμαι φονιάς. Για μια στιγμή ξέχασα πως είμαι άνθρωπος , ξέχασα πως είσαι άνθρωπος και αδερφός μου. Πως και εσένα σε περιμένει μάνα στο φτωχικό σου. Ξέχασα γιατί αυτοί οι κακούργοι θέλανε να με κάνουν να ξεχάσω. Συχώρεσε με θεέ μου. Θέλω να τελειώσει αυτή η φρίκη να γίνουμε πάλι όλοι άνθρωποί.
Σύνθια Μπάτζιου, Β2
Σε όποιον το διαβάζει αυτό, υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα να μην είμαι πια ζωντανός, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, γιατί σε αυτό εδώ το ημερολόγιο θα αναφερθώ σε ένα γεγονός που δεν άλλαξε απλώς τη στάση μου για τον πόλεμο, αλλά και ολόκληρη τη ζωή μου.
Ήταν απόγευμα, ο ήλιος έλαμπε ροδοκόκκινος στον γαλάζιο ουρανό και μετά την πολύωρη μάχη που είχε πια κοπάσει, έψαχνα ένα μέρος να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω. Μετά από περίπου δέκα λεπτά ψάχνοντας ένα μέρος να καθίσω, βρήκα το τέλειο. Ένα απομονωμένο ξέφωτο πέρα από το δάσος, καταπράσινο με γρασίδι και λουλούδια και μια απίστευτη θέα του γύρω τόπου. Κάποιος θα το έλεγε ειδυλλιακό. Πιο σημαντικό όμως ήταν ότι υπήρχε και μια πηγή με κρυστάλλινο γάργαρο νερό. Χωρίς να σκεφτώ καλά, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς αυτήν, έριξα στο κεφάλι μου και ήπια λίγο από το νερό της για να χαμηλώσω τη θερμοκρασία και την ένταση του σώματός μου από τη μάχη.
Ξαφνικά βλέπω μια φιγούρα ενός στρατιώτη της αντίπαλης ομάδας να ξεπροβάλλει από το δάσος. Φαινόταν και αυτός κουρασμένος και ήθελε να πιει αυτό το γάργαρο νερό της μικρής πηγής σαν εμένα, αλλά εκείνη τη στιγμή έχασα την ανθρωπιά και τη σκέψη μου, πήρα το όπλο μου που το είχα αφήσει σε μια πέτρα και τον πυροβόλησα στο στήθος.
Μόλις είδα το σώμα του άντρα να πέφτει και να σωριάζεται στο έδαφος, σαν να συνήρθα και κατάλαβα τι είχα μόλις κάνει. Είχα πάρει τη ζωή του στρατιώτη. Έτσι φεύγω όσο γινόταν πιο μακριά από το στρατιώτη και πάλι μέσα στο δάσος. Από την βιασύνη μου άρχισα να πέφτω και να σκοντάφτω πάνω σε πέτρες και ρίζες δέντρων. Ήταν σαν να με κυνηγάνε οι ίδιες οι σκέψεις και οι επιπτώσεις.
Ώσπου, από το πουθενά, σαν να μου ήρθε διαφώτιση από τον ίδιο το Θεό, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να τον αφήσω έτσι μόνο του στο έδαφος αιμόφυρτο. Ο στρατιώτης αυτός ήταν άνθρωπος σαν εμένα, είχε οικογένεια και φίλους σαν εμένα, ήθελε και αυτός να τελειώσει αυτός ο καταραμένος πόλεμος που καταστρέφει κόσμους και να γυρίσει πίσω στους δικούς του. Και εγώ του το στέρησα αυτό. Τουλάχιστον αν αυτές ήταν οι τελευταίες στιγμές της ζωής του, να τις κάνω όσο καλές μπορούσα.
Έτσι τρέχω πάλι πίσω στο ξέφωτο με όλη την υπόλοιπη ενέργεια που είχα ελπίζοντας ότι ο στρατιώτης δεν είχε ακόμη ξεψυχήσει. Λαχανιασμένος στο σημείο που τα χείλη μου είχαν γίνει μπλε, φτάνω πάλι πίσω στο καταραμένο αυτό ξέφωτο και πηγαίνω πάνω στο στρατιώτη. Πιάνοντας το λαιμό του ανθρώπου και ψάχνοντας να βρω, αν είχε ακόμη σφυγμό, δε μπορώ με λόγια να σας εξηγήσω πόσο χαρούμενος ήμουν, όταν τον ένιωσα να χτυπά ακόμη. Έτσι σέρνω το σώμα του στρατιώτη προς την πηγή, του πλένω το πρόσωπο και του δίνω να πιει το γάργαρο νερό της πηγής που τόσο πολύ ήθελε. Μετά τον σέρνω και τον τοποθετώ αναπαυτικά πάνω στα πόδια μου λέγοντάς του ότι δεν είμαι φονιάς και ότι ο πόλεμος με έκανε να το κάνω, ο πόλεμος τρελαίνει το μυαλό, ακόμη και αν δεν με καταλάβαινε.
Έτσι καθίσαμε για αρκετή ώρα μέχρι που ήρθε η νύχτα. Τότε δυστυχώς διαπίστωσα ότι πια ο στρατιώτης είχε ξεψυχήσει και είχε πάει σε ένα καλύτερο μέρος.
Και εκεί τελειώνει η ιστορία που άλλαξε τελείως τη ζωή μου.
Σιόντης Κωνσταντίνος Β3
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα βίωσα μια από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου. Ξέχασα ότι όλοι οι άνθρωποι στον πόλεμο έχουν μια οικογένεια να τους περιμένει, ένα σπίτι, μια ζωή. Για αυτό όμως δεν φταίω εγώ, φταίνε οι πολεμοκάπηλοι που με ανάγκασαν να ζω έτσι. Χωρίς να σκέφτομαι με την λογική μου αλλά με τον φόβο και με ένα ένστικτο που μου δημιούργησαν αυτοί. Σήμερα αφαίρεσα από έναν άνθρωπο την δυνατότητα να ζήσει μια χαρούμενη και γεμάτη εμπειρίες ζωή. Όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι για να σταματήσω τον πόλεμο. Αν ήταν στο χέρι μου θα φρόντιζα να μην υπάρξει ποτέ ξανά κανένας πόλεμος. Ο πόλεμος φέρνει δυστυχία και απώλεια αλλά πάνω από όλα παίρνει την ανθρωπιά και τον σεβασμό μέσα από κάθε άνθρωπο.
Αλεξάνδρα Μπαλτογιάννη Β2
Δημιουργική γραφή {19-11-2020}
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα στον πόλεμο οπότε πήγα να πιώ
νερό και να ξεκουραστώ σε μια πηγή. Όπως καθόμουν αντίκρισα
δίπλα μου έναν από τους αντιπάλους μου που ήρθε στην πηγή και
αυτός για τον ίδιο λόγο. Πάνω στον πανικό μου που τον είδα δίπλα
μου δεν κοίταξα ότι ήταν άοπλος και ότι δεν θα μου έκανε κακό, τον
πυροβόλησα. Όλη την ώρα σκεφτόμουν το τραγικό λάθος που έκανα
και παρακαλούσα τον Θεό να ζήσει και να επιστρέψει πίσω στην
οικογένεια του. Έκανα προσπάθειες να τον κρατήσω στην ζωή αλλά
ήταν μάταιο. Τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει για αυτό το λάθος.
Ακόμα του έλεγα πως δεν φταίω εγώ για αυτό το λάθος αλλά ο
πόλεμος με οδήγησε σε αυτή την θέση και ξέχασα ότι πάνω από όλα
είμαι άνθρωπος . Τέλος μετά από αυτό το τραγικό λάθος θα με
κατακλύουν οι τύψεις για όλη μου την ζωή και δεν πρόκειται να το
ξεχάσω ποτέ αυτό που έκανα.
Μέγα Μαργαρίτα, Β2
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
έχω καιρό να σου γράψω. Ολημερίς και ολονυχτίς βρισκόμαστε στο πεδίο μάχης και όταν βρίσκω λίγο χρόνο να ξαποστάσω βυθίζομαι σε σκέψεις. Όμως σήμερα μου συνέβη κάτι τραγικό και είχα την ανάγκη να το μοιραστώ με κάποιον.
Σήμερα στέρησα μια ζωή. Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν το έκανα σκόπιμα. Με το που αντίκρισα τον εχθρό ταράχτηκα και πάνω στον πανικό μου, χωρίς να συλλογιστώ τις προθέσεις του και το γεγονός ότι ήταν άοπλος, τον πυροβόλησα. Δίχως να αναλογιστώ τα όνειρά και τις επιθυμίες του. Δίχως να σκεφτώ τους ανθρώπους του που με ανυπομονησία περιμένουν να τον σφίξουν στην αγκαλιά τους. Και ο λόγος που δεν θα εκπληρωθεί αυτή η βαθία επιθυμία είμαι εγώ. Για μια στιγμή ξέχασα την ανθρωπιά μου. Το έκανα γιατί αυτοί θέλαν να γίνει. Αυτοί θέλαν να θεωρώ πλέον τα αδέρφια μου εχθρούς και να πολεμώ για την επιβίωσή μου.
Μόλις αντιλήφθηκα τι είχε γίνει σάστισα. Η ενοχή αντικατέστησε την σκληρότητά μου και αμέσως με κατέκλυσαν τύψεις. Πανικοβλημένος προσευχόμουν έντονα να σωθεί όμως όσο τον έβλεπα να ξεψυχά απλά απολογιζόμουν τόσο σε αυτόν όσο και στον Θεό ζητώντας συγχώρεση. Η θλίψη χαρακτήριζε κάθε μου κίνηση ενώ ο εχθρός μου πλέον είχε μετατραπεί σε αδερφό.
Όσο και να θέλω δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου για την απάνθρωπη αυτή πράξη. Βαθιά μέσα μου κυριαρχεί η έντονη επιθυμία να με δικαιολογήσει τόσο ο συνάνθρωπος μου όσο και ο Θεός. Μακάρι να μην είχε συμβεί ποτε αυτό. Μακάρι να μην υπήρχαν πόλεμοι. Μακάρι να ζούσαμε ειρηνικά.
Αγάπη Παπαγεωργίου, Β2
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
η σημερινή μέρα ήταν συγκλονιστική . Αρχικά είμαι ευγνώμων προς τον Θεό που με
γλύτωσε από τον θάνατο. Ίσως πραγματοποιηθεί στο μέλλον η μοναδική μου ευχή που
είναι να επισκεφθώ τα αγαπημένα μου πρόσωπα στο τέλος του πολέμου. Όμως στέρησα
την ίδια επιθυμία από έναν αδελφό μου. Καθώς καθόμουν στην πηγή και έπινα νερό
ηρέμησα και χαλάρωσα και σκέφτηκα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Συγκινημένος
ευχαριστούσα τον Θεό που με προστάτεψε για μία ακόμη φορά και τον παρακαλούσα να
δω την μανούλα μου. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου ένας αντίπαλός μου.
Ασυναίσθητα τον πυρβόλησα και στάθηκα σαστισμένος από πάνω του κοιτώντας τον.
Άρχισα να τρέχω αλλά θεώρησα πως θα ήταν καλύτερα να γυρίσω πίσω και να τον
βοηθήσω να παραμείνει ζωντανός. Ήταν όμως πολύ αργά διότι είχε έρθει αντιμέτωπος με
τον θάνατο. Εκείνη την στιγμή είχα αρχίσει να νιώθω ένοχος. Τον αγκάλιασα και του
ζήτησα συγνώμη. Με συνεπήραν συναισθήματα τρυφεράδας, πόνου, αγάπης και
φροντίδας. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω νιώθω τύψεις και ενοχές για την πράξη που
διέπραξα. Δεν μπορώ να πιστέψω πώς έχω μεταμορφωθεί από έναν απλό ς άνθρωπος σε
φονιά. Ζητώ πραγματικά συγγνώμη από τον Θεό.
Γεωργία Μπέλλου , Β2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.